os. SŁOWACKIEGO – MIĘDZY BLOKAMI

W 1960 roku rozpoczęto projektowanie drugiego, spośród siedmiu osiedli Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Opracowaniem koncepcji zajęli się Zofia i Oskar Hansen – jedni z najbardziej awangardowych twórców polskiej architektury XX w. Zaproponowali nowe podejście do organizacji przestrzeni, dzieląc osiedle na 2 strefy, które miały pełnić różne funkcje. W strefie północnej (obsługującej) wyznaczono drogi dojazdowe, parkingi, garaże i zaplecza gospodarcze. W południowej (obsługiwanej) znalazły się bloki oraz tereny rekreacji dostępne wyłącznie dla ruchu pieszego. Osiedle wzbogacono o obiekty usługowo -handlowe, przedszkole, szkołę i dom kultury. Wszystkie zabudowania wkomponowano tak, by podkreślały bogatą rzeźbę terenu.

Hansenowie zajmowali się nie tylko projektowaniem, ale także teorią architektury. Oskar, wspierany przez Zofię, przez wiele lat pracował nad rozwijaniem koncepcji Formy Otwartej oraz Linearnego Systemu Ciągłego. Elementy obu idei widoczne są w projekcie os. Słowackiego. Zgodnie z założeniami architektów udało się stworzyć przestrzeń, która nie przytłacza a może stać się tłem do codziennych działań mieszkańców – umożliwia udział w tworzeniu własnego otoczenia.

Do wznoszenia pierwszych obiektów przystąpiono w 1964 roku, w niełatwym dla budownictwa okresie. Borykano się z niedoborem materiałów, zaczęto wprowadzać duże oszczędności i zmniejszać normy dotyczące ilości metrów kwadratowych przypadających na jednego mieszkańca. W efekcie odgórne ograniczenia sprawiły, że osiedle Słowackiego, nie było tak spektakularne, jak powstałe kilka lat wcześniej Mickiewicza. Zrezygnowano z wysokiego standardu, co przyniosło rozczarowanie części przyszłych mieszkańców.

Urozmaiceniem przestrzeni i dopełnieniem hansenowskiej architektury miały stać się realizacje artystyczne powstające podczas Lubelskich Spotkań Plastycznych 1976 -79. Jedną z propozycji była ogromna rzeźba „Człowiek i przestrzeń” zaprojektowana przez Bolesława Chromego, która miała zostać ustawiona na wzgórzu, w pobliżu plenerowego teatru. Koncepcja wprowadzenia dominującego obiektu kłóciła się jednak z założeniami Formy Otwartej i nie zyskał aprobaty twórców osiedla. Ostatecznie w ramach „Spotkań” zrealizowano bardzo efektowne mozaiki w prześwitach bloków.