Lubelskie Spotkania Plastyczne 1976 - 79
czyli o dialogu sztuki z architekturą
Od lat 60-tych w Polsce, podobnie jak w innych europejskich krajach, organizowano wiele wydarzeń poświęconych sztuce w przestrzeniach miejskich. Jednym z ciekawszych i ważniejszych, choć wciąż jeszcze mało znanym, były Lubelskie Spotkania Plastyczne. Działania uznano za bezprecedensowe w skali kraju, wyróżniał je dobór artystów, rozmaitość użytych technik oraz skala przedsięwzięcia. Twórcy „Spotkań” wyznaczyli uczestnikom trudne zadanie – polegające nie tylko na umieszczeniu sztuki pomiędzy budynkami, ale opracowaniu plastycznej wizji całych osiedli mieszkaniowych. Istotne było, by powstające obiekty (rzeźby, murale czy instalacje) prowadziły dialog otoczeniem i wpisywały się w istniejącą przestrzeń.
Do artystycznych działań wytypowano 7 nowo powstałych osiedli Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej - obszar o pow. ok. 200 ha, o zróżnicowanej architekturze, na którym żyło 40 tys. osób. Wybór z pewnością nie był przypadkowy, zarówno władze spółdzielni, jak i mieszkańcy byli otwarci na sztukę. Od początku istnienia osiedli funkcjonowały tu różne placówki kulturalne (były biblioteki, sala kinowa, kawiarenka, Klub Międzynarodowej Prasy i Książki) oferujące bogaty program wydarzeń. W wielu blokach poza mieszkaniami projektowano także pracownie dla artystów – pod tym względem LSM bił rekordy w skali całego kraju.
„Nie chodzi bowiem o tradycyjne „upiększenie” miasta, lecz o ingerencję sztuk plastycznych w środowisku urbanistycznym i próbę twórczej ingerencji (…)
Wprowadzenie dzieł sztuki do miejsc pracy i zamieszkania jest ważnym czynnikiem w wychowaniu estetycznym środowiska i podkreśla walory tej pięknej dzielnicy Lublina”.
Założenia ideowo – programowe Lubelskich Spotkań Plastycznych cytat z Ireneusz J. Kamiński. Lubelskie Spotkania Plastyczne
W lutym 1976 roku rozpoczął się pierwszy etap Lubelskich Spotkań Plastycznych. Przez kilka dni zaproszeni twórcy zapoznawali się z tematami i założeniami programowymi, spacerowali miedzy blokami, przeprowadzając wizje lokalną i szukając inspiracji. W wydarzeniu wzięło udział ponad 70 plastyków z różnych ośrodków w kraju (wśród nich znaleźli się: Lech Kunka, Barbara Zbożyna, Władysław Frycz, Jan Ziemski). Konsultacji technicznych udzielał im zespół architektów i konstruktorów, m.in.: Feliks Haczewski, Oskar Hansen, Janusz Link, Antoni Herman – projektanci osiedli. Komisarzem sprawującym pieczę nad całością został Marian Bogusz, który miał już doświadczenia uczestnicząc w wielu podobnych plenerach i sympozjach (w Osiekach, Elblągu czy Wrocławiu).
W kolejnym etapie nastąpiła prezentacja projektów, zaopiniowanie przez komisję i wybór tych, które miały być realizowane. LSP budziły zainteresowanie i zaangażowanie władz osiadli, ale także wielu mieszkańców – przecież prowadzone działania miały nadać nową jakość przestrzeniom, w których żyją, wzbogacić prostą, kubistyczną zabudowę, zindywidualizować i oswoić przestrzeń. A wizje artystów były różne, proponowali: rzeźby, malowidła ścienne, dekoracje ceramiczne w prześwitach bloków, elementy informacyjno – estetyczne, ale także miejsca rekreacji dla dzieci i dorosłych. Wiele projektów zrealizowano. Propozycje, które mocno ingerowały w strukturę urbanistyczną, były zbyt śmiałe i trudne technicznie do wykonania pozostały jedynie na papierze.
os. Mickiewicza
os. Słowackiego
